Vluchtelingen
De geschiedenis van de Camillianen in Nederland begint in 1882 toen een Italiaanse pater Francesco Vido in Roermond aankwam op zoek naar stad en een klooster, die de uit Frankrijk en Italië verdreven Camillianen wilde opvangen. Hij was op weg naar de grote steden, waar hij meer mogelijkheden tot succes zag. Tijdens het avondgebed in het klooster van de Beierse redemptoristen, waar hij overnachtte, hoorde hij de broeders en paters bidden voor een koper van hun klooster aan de Willem II singel. Na een korte bezichtiging en onderhandeling werd de koop gesloten en op 1 augustus kwamen de Camillianen per trein in Roermond aan en werden door de kerkelijke en burgerlijke autoriteiten stijlvol ontvangen.

De eerste groep in Roermond
Zij vergrootten het klooster en bouwden er ook een bescheiden ziekenhuisje voor 15 bedden bij. Wat roepingen betreft richtten zij zich vooral op het aangrenzende Duitse Rijnland. Binnen de kortste keren was het klooster in Roermond vol en werden er twee kloosters in Vaals verworven. Na enige tijd keerden de Fransen en Italianen naar hun land terug en werden er van Roermond uit nieuwe kloosters gesticht in Duitsland, Oostenrijk, Polen, Denemarken en de Verenigde Staten. In 1919 verlieten de Camillianen Roermond om er in 1926 weer terug te keren. Nu in kasteel Schöndeln waar een sanatorium voor alcoholisten werd begonnen. Er werd ook begonnen met een seminarie voor Nederlandse roepingen.

Top

Een Nederlandse communiteit
Na de oorlog in 1945 verlieten de Duitse medebroeders de drie huizen in Vaals en Roermond en werden afgelost door enkele Nederlandse Camillianen, die al in Roermond en Vaals woonden en andere die in Frankrijk waren ingetreden. Met 10 Nederlanders werd er een nieuwe start gemaakt en ook deze groep groeide voorspoedig. Eind zestiger jaren waren er ruim 30 Nederlandse Camillianen. Nederland had echter in die tijd geen gebrek aan kloosterlingen, dus was het moeilijk om werk te vinden binnen de gezondheidszorg. Daarom vertrokken er een aantal medebroeders naar Tanzania en naar het aan Roermond grenzende bisdom Aken. Later vertrokken er ook medebroeders naar Zuid Amerika. In 1978 werd er in ’’s-Hertogenbosch een nieuwe communiteit geopend, waar de medebroeders gingen werken in een ziekenhuis en een verpleegtehuis.

Vrouwen in de orde

In den Bosch probeerde de groep zich te versterken door op zoek te gaan naar nieuwe roepingen. Er kwamen veel mensen kennismaken en enkelen zetten deze kennismaking voort en probeerden samen gestalte te geven aan het charisma van de dienst aan de zieken. Onder deze geïnteresseerde mensen waren ook verschillende vrouwen, die op voet van gelijkheid zich bij ons wilden aansluiten. Na veel overleg, het inwinnen van juridisch advies en de nodige besprekingen met de ordensleiding in Rome, trad de eerste vrouw in.

Top

Afslanking
Door het afnemende aantal leden ten gevolge van overlijden en uittredingen moesten achtereenvolgens de communiteiten in Vaals en in den Bosch worden opgeheven. Op het ogenblik is het klooster in Roermond de plaats waar de Nederlandse Camillianen wonen en samen komen.

Het begin
In 1960 hadden we de eerste Nederlandse priesters, die hun opleiding hadden afgesloten en graag als Camilliaan aan het werk wilden. In Nederland waren er priesters genoeg en daarom werd gekeken naar een mogelijkheid om een missie te beginnen. Gekozen werd voor Tanzania in samenwerking met de paters van de Heilige Geest. Deze congregatie wilde ons leraren geven voor het seminarie in Nederland en wij zouden hen helpen in Tanzania. In de loop der jaren werden er 7 Nederlandse Camillianen uitgezonden naar Tanzania. Enkelen keerden weer ziek terug, terwijl de anderen via missies in Ngerengere en Lugoba zich uiteindelijk concentreerden op de stad Dar-Es-Salaam met werkgebieden in het universiteitsziekenhuis en een grote parochie. Er werd vooral gewerkt op het gebied van de gezondheidszorg en de gemeenschapsopbouw van de parochie.

Roepingen
Een vreemd land en een vreemde cultuur vragen om tijd teneinde je de nieuwe cultuur eigen te kunnen maken. Toen onze missionarissen zich beter in de Tanzaniaanse volksaard leerden thuis voelen werd er gestart met een programma om inheemse roepingen te werven. Dit lukt na enige tijd en verschillende studenten begonnen met een opleiding tot Camilliaan bij de Italiaanse Camillianen in Kenia. Intussen zijn er al 4 Tanzaniaanse Camillianen priester gewijd en bevinden er zich verschillende in de opleidingsfase.

Top

Werk
De werkzaamheden liggen vooral op het terrein van het ziekenpastoraat zowel in als buiten het ziekenhuis, het begeleiden van groepen gelovigen alsook het werk in de parochie, waar vooral de nadruk ligt op de basisgemeenschappen. Een van onze medebroeders richt zich vooral op de gezondheidszorg, bijzonder op het leiden van een polikliniek en een kliniek voor moeder en kind.

Geschiedenis
Toen in 1967 het klein seminarie in Roermond gesloten werd gingen twee paters werken bij onze Italiaanse medebroeders in Peru. Zij legden zich daar vooral toe op het pastoraat in ziekenhuizen. In 1978 voegde zich een derde Nederlander zich bij de groep en had men behoefte aan een eigen Nederlandse communiteit. Die werd gevonden in de stad Barranquilla in Colombia. In de wijk La Paz werd de communiteit opgezet met als doel de parochie te versterken en uit te bouwen tot een christelijke gemeenschap en daarnaast te werken aan de gezondheidszorg op een breed terrein.

Roepingen
Helaas leverde het voorbeeld van inzet voor de armen en solidariteit met de zwakken en zieken geen plaatselijke roepingen op. Twee Nederlandse Camillianen een man en een vrouw sloten zich bij de communiteit aan, terwijl de twee ouderen in de loop van de tijd naar Nederland terugkeerden. Gelukkig kwam er ook versterking doordat verschillende mensen van buiten zich vol enthousiasme voor enkele jaren belangeloos inzetten voor het werk.

Top

Werk
Het werk van de communiteit beslaat een breed terrein. Directe en preventieve gezondheidszorg, ondersteuning van scholen, hulp aan gehandicapten en bejaarden en tenslotte hulp aan vluchtelingen. De ingebakken corruptie in dit deel van Colombia heel erg aanwezig, maakt dit werk erg moeilijk. Vooral de overheid komt afspraken niet na en daardoor is de hulp voor zieken en armen soms moeilijk en met veel opoffering te realiseren.