Binnen de gezondheidszorg hoor je veel mensen klagen over de steeds weer terugkerende bezuinigingen, die vaak worden aangekondigd met termen als taakstelling, taakverrijking, functiereductie en andere eufemismen.

Het probleem van al deze maatregelen is dat de klant, cliënt, zorgvrager steeds weer aan het kortste eind trekt, omdat er weer minder zorgers over blijven. We noemen hem dus voortaan weer gewoon patiënt oftewel degene die lijdt.

De zorgers rond het bed krijgen zeker geen royale beloning en om daar wat aan te doen zijn er de laatste jaren enkele loonsverhogingen geweest. Omdat dit nooit volledig in het budget gecompenseerd werd, kwam er weer minder beschikbaar voor de directe zorg. Jaren geleden, toen ik nog in de OR zat, heb ik er samen met veel anderen voor gepleit dat salarisverhogingen in centen zouden gaan, dus allemaal zoveel euro - of toen nog guldens - erbij. Want met procentuele loonverhogingen kregen de hoge inkomens er automatisch weer veel meer bij en werd het verschil in beloning nog groter.

Als samenleving betalen we veel geld voor onze gezondheidszorg. Het is dan ook diefstal, wanneer mensen zich binnen de zorg buitensporig verrijken in tijden, dat er bezuinigd wordt op personeel. Ook gouden handdrukken bij fusies, flinke salarisverhogingen aan raden van bestuur en salarissen die ver boven de Balkenende-norm liggen, het zijn allemaal voorbeelden van gelegaliseerde? diefstal.

En dat mag blijkbaar, hoewel het ethisch niet te verantwoorden is.